Wat een prachtig beeld is dit toch. Het heet “The Child Who Was Never Born” en is gemaakt door Martin Hudáčeka. Je ziet de verbinding tussen de moeder en het niet geboren kind.
In opstellingen heb je te maken met dingen die mensen overkomen zijn én met dingen waar mensen zelf de hand in hebben gehad. Sommige beslissingen hebben grote consequenties voor het hele systeem. Bijvoorbeeld als iemand als tiener een abortus heeft gehad. Dat was op dat moment de beste keuze. Maar de gevoelens er over worden vaak niet of nauwelijks verwerkt en hebben hun impact op het gezin van nu.
Anders dan bij een miskraam (waar mensen vaak ook onvoldoende om rouwen) ligt het hier nog complexer. Immers, het kind heeft het leven niet gekregen door jouw keuze. Het lijkt een onneembaar verlies. Dat maakt dat veel moeders blijven steken in hun schuldgevoel en met een deels bevroren hart.
Het is van belang dat het ‘daderschap’ genomen wordt. Dat het verdriet wordt beleefd, dat de rouw wordt genomen. Dan kan het niet-geboren kind een plek krijgen.
En dan ontdooit het hart en gaat ook de liefde weer stromen. Zowel naar zichzelf al in de relatie met de eventuele partner. En natuurlijk ook met de kinderen die wel geboren zijn.