In veel persoonlijke groei-processen speelt het innerlijk kind een rol. Dat komt doordat vrijwel alles wat je nu belemmert, zijn oorsprong vindt in je jeugd. Heb je nu moeite met bijvoorbeeld je verdriet of je boosheid? 10 tegen 1 dat je van je ouders niet geleerd hebt hoe je er mee om moest gaan.
Dat ze jou niet troosten als je verdrietig was, maar je negeerden of vonden dat je sterk moest zijn of ‘je er nu wel overheen moet zijn” misschien gevolgd door “zo belangrijk is het niet”.
Afhankelijk
Als mensen zijn we absurd lang afhankelijk van onze ouders. Vroeger leefden we in groepen en als onze ouders in iets niet geweldig waren, konden we terecht bij de andere volwassenen in de groep. Maar sinds de industriële revolutie wonen we met onze ouders in kleine huizen en soms kennen we de buren niet eens. Laat staan dat er voor onze kinderen een warme groep is waar we terecht kunnen als onze ouders ons niet kunnen geven wat we nodig hebben.
Veel nodig
En we hebben veel nodig. Als baby kunnen we immers helemaal niets: niet lopen, niet zelf eten. We zijn voor ons overleven en voor onze emotionele en sociale ontwikkeling volledig afhankelijk van onze ouders.En laten we eerlijk zijn, onze (groot)ouders zijn of waren geen kampioenen in het omgaan met emoties. Zeker na de oorlog was hard werken aan de wederopbouw het parool en was er weinig aandacht voor de emotionele verwerking van de verschrikkingen uit de oorlog. Of het schuldgevoel van de mensen die anderen hadden verraden of hadden geprofiteerd van de armoede en honger.
Die onverwerkte gevoelens vind je terug in ons: eetproblemen, onverklaarbare angsten, jezelf wegcijferend pleasen en meedogenloos egoïsme.
Behoeften
Onze ouders kunnen er niets meer aan doen dat ze ons als kind niet gaven wat we nodig hadden. Het heeft dan ook geen enkele zin om een schuldige aan te wijzen. Het enige wat we kunnen doen, is zelf verantwoordelijkheid nemen voor de kinddelen van ons die troost, steun en aanmoediging nodig hadden en dat niet kregen. Het kind dat verdrietig is, heeft andere dingen nodig van de ouders dan het eenzame of bange kind. Ook het boze kind heeft eigen behoeften. Daarnaast zijn onze behoeften op iedere leeftijd weer anders. Als baby hebben we nabijheid nodig en nauwkeurige afstemming op onze behoeften. Maar al snel hebben we meer vrijheid nodig om zelf het leven te kunnen verkennen. Als puber hebben we ruimte nodig en toch ook weer regels en afbakening.
Een hele rij
Daarom hebben we niet één innerlijk kind, maar hebben we een hele rij innerlijke kinderen die we moeten leren kennen en in wiens behoeften wij moeten leren voorzien.
Ontkennen
Dat is nog een hele kunst, want we zijn kunstenaars om die behoeften te ontkennen. Het is immers extreem pijnlijk als je iets nodig hebt van je ouders en je krijgt het niet van ze. Uit loyaliteit (en pijn) ga je doen alsof je het niet nodig hebt. Het doorbreken van die loyaliteit en toegeven dat je dingen van je ouders nodig had die zij je niet gaven, is een pijnlijk proces. Dat lukt ook niet als je er alleen maar over praat. Beeld werkt veel beter, dat brengt je rechtstreeks bij je gevoel. In de Beeldkracht-methodiek laten we de cliënt door middel van poppetjes innerlijke ouders zoeken voor de verschillende innerlijke kinderen. Soms beginnen we bij de innerlijke baby, soms bij de puber.
Innerlijke ouders
Op basis van alledaagse trauma van het niet krijgen wat je nodig hebt aan troost, veiligheid, erkenning van jouw behoeften kiest de cliënt een innerlijk kind. In een nauwkeurig proces zoekt de cliënt daar innerlijke ouders bij. Een vader en een moeder die hem of haar PRECIES geven wat hij/zij nodig had. Daardoor vindt er heling plaats op een heel diep niveau. Eindelijk ervaart de cliënt de vervulling van de kind-behoeften. Dat geeft ontspanning en rust.
Geef je op voor één van de webinars om meer te horen en je vragen te stellen over de Beeldkracht cursussen.
