Als je het gevoel hebt dat het nooit goed genoeg is, wat je ook doet, of je hebt last van het ‘imposter syndrome’ (dat je ooit ontmaskerd zult worden en je talenten niet echt blijken te zijn) zou je eens kunnen onderzoeken of je moeder een miskraam heeft gehad.
Soms hoor je het nooit of pas als je volwassen bent, dat je moeder een miskraam heeft gehad. Lang niet alle moeders zijn er open over. Een miskraam is lange tijd taboe geweest om over te praten. Moeders betrekken het op hun eigen falen: ‘Ik ben niet in staat om een gezond kind te krijgen” is dan de overheersende gedachte. Echt ruimte voor verdriet en rouw wordt niet vaak gemaakt. “Volgende keer beter” wordt nog steeds door artsen en anderen in de omgeving gezegd.
Het ‘niet levend geboren’ kind krijgt geen plek. Het wordt het liefst zo snel mogelijk vergeten. Als er een miskraam in hun gezin is, praten de meeste mensen daarom over ‘de miskraam van mijn moeder’ en niet over het broertje of zusje dat niet geboren is.
Volgens het systeemdenken telt iedereen mee. Dus ook de kinderen die nooit geboren zijn. De meeste mensen staan er niet zo bij stil dat ook miskramen tellen als kinderen van je ouders. Ouders zijn geneigd om alleen de kinderen die levend geboren zijn, mee te tellen. Dat is ook logisch, want er wordt maar zelden echt afscheid genomen van een niet geboren kind. Daardoor krijgt het ook maar zelden zijn of haar plek in de kinderrij.
Niet op je plek
Tijdens de opleiding Familieopstellen is het opvallend hoe vaak dit stukje ‘vergeten familiegeschiedenis’ uiteindelijk bepalend blijkt te zijn voor problemen waar de cursist nu, in haar huidige leven tegenaan loopt. Want als je moeder een miskraam kreeg voordat ze zwanger was van jou en dat kind wordt niet meegeteld, dan sta jij op een verkeerde plek.Je denkt bijvoorbeeld dat je de eerste bent, maar je bent de tweede. En je wordt door je ouders ook behandeld alsof je de oudste bent. Of je denkt dat je de tweede bent, maar je bent de derde.
Te veel verantwoordelijkheid
Je staat energetisch ‘op de plek’ van iemand anders. Het klinkt misschien een beetje gek, maar dat heeft consequenties voor je psyche. Want als je niet op je eigen plek staat, voel je in de onderstroom een last en verantwoordelijkheid die niet klopt.Daardoor kan je het gevoel hebben dat het niet klopt wat je in je leven aan het doen bent. Je kunt proberen te leven voor twee of het gevoel hebben dat het nooit goed genoeg is. Of het gevoel hebben dat ze op enig moment ontmaskerd zullen worden als een soort bedrieger (imposter syndroom).
Familieopstelling
Als je dit herkent, is het zinvol om aan je ouders (of andere familieleden als je ouders dood zijn) te vragen of er inderdaad sprake is van miskramen. Je kunt het patroon doorbreken met een familieopstelling waarbij je jouw eigen plek inneemt.