Anonieme eicel- of zaadceldonatie is een vorm van emotionele kindermishandeling. 

Kinderloosheid is pijnlijk. Het is moeilijk om je er bij neer te leggen dat je nooit eigen kinderen zal krijgen. Tegenwoordig wordt mensen voorgehouden dat dat ook niet hoeft. Dat met behulp van (anonieme) eicel of zaadceldonatie en soms ook met behulp van een draagmoeder de kinderwens toch vervuld kan worden.

Over de systemische consequenties daarvan en de ‘doorschuiving’ van een gemis naar de volgende generatie wordt eigenlijk nauwelijks gesproken.

Het is belangrijk om dat we aan de orde te stellen. Als iemand niet kan verwerken dat hij/zij kinderloos blijft, is dat een onopgelost emotioneel probleem. Als vervolgens gebruik gemaakt wordt van een anonieme sperma- of eiceldonor, verplaatst hij/zij feitelijk zijn eigen gemis naar de volgende generatie.

In plaats van zelf een kindloze ouder te zijn, schept hij/ zij een ouderloos kind.

Het gemis wordt niet door de potentiële ouder verwerkt, maar bij het kind gelegd. En daarmee wordt het direct vele malen groter gemaakt. Een kindloze ouder heeft een volwassen gemis. Een ouderloos kind mist iedere dag van het leven de eigen ouder. Een ouderloos kind van een anonieme donor heeft bovendien maar een zeer kleine kans  om ooit de ouder te achterhalen. Daarmee mist het de helft van de eigen identiteit vanaf het moment van conceptie tot zijn/ haar dood.

Emotionele kindermishandeling
Dat moedwillig een kind aandoen, opzettelijk een kind het contact met één of beide ouders onthouden zie ik als een vorm van emotionele kindermishandeling. 

Bodem
Daarom wil dat het bekender wordt bij ouders dat zij de bodem van het bestaan aan hun toekomstige kind ontnemen als zij voor een anonieme donor van een eicel of zaadcel kiezen. Hoe ze het de helft van zijn of haar familie ontnemen. Dergelijke duidelijkheid over de consequenties voor het kind van kunstmatige bevruchtingen, wordt veel te weinig gegeven. Potentiële ouders zouden ervan doordrongen moeten worden dat ze iets essentieels aan hun kind onthouden.

Hard
Voor ouders die al wel op die manier kinderen verwekt hebben, is het mogelijk hard om dit te horen. Als zij zich ten volle realiseren dat ze het kind dat zij zo graag wilden, zoiets essentieels hebben onthouden, bestaat de kans dat zij zich schuldig gaan voelen. Zij hebben immers een groot gemis veroorzaakt in het leven van hun kind. 

Feit
Dat is niet meer terug te draaien, het is een feit dat er ligt. Een pijnlijk feit. Dit is een pleidooi om dat pijnlijke feit aan te kijken. Niet om je te verliezen in schuldgevoel, want dat maakt je nog minder bereikbaar voor je kind. Het is van belang om degene die de eicel of zaadcel leverde, niet langer ‘donor’ te noemen, maar te erkennen als ouder van jouw kind. 

Plaatje
Pas als jij ziet dat de ouder van het kind mist in het leven van je kind, pas als jij dat plaatje in jouw hoofd en jouw hart compleet maakt. Pas als jij erkent dat die ouder er is, komt er ook ruimte voor het gemis van het kind. Dat nooit de eigen moeder of vader in de ogen heeft kunnen kijken, omdat jij voor hem of haar hebt beslist dat die ouder niet van belang was. 

Missende ouder
Op het moment dat je erkent dat de donor een mens is, de vader of moeder van jouw kind, realiseer je je uiteraard ook dat je niet kunt wachten tot het kind  ’zelf aangeeft dat het de vader/moeder wil ontmoeten’, Het is jouw taak om nu al actief op zoek gaan naar de missende ouder. Om te doen wat je kunt om die via bijvoorbeeld dna onderzoek traceren. Want een mens kan ziek worden of dood gaan. Dus het is van belang dat je niet wacht tot je kind de loyaliteit met jou doorbreekt en contact wil met de tot dan toe missende ouder.

Waarheid spreken
Veel donorkinderen weten niet eens dat ze niet van hun eigen ouders zijn. Zeker bij heterostellen is het makkelijk om te doen alsof een kind gewoon bij de eigen vader en moeder woont.. De schade die je aanricht door de werkelijkheid te vermijden, is groot. Je ziet dan ook dat donorkinderen zich ook nog eens van hun opvoedouders afkeren. Dat zij hen levenslang hebben voorgelogen, is onverdraaglijk en maakt ouders onbetrouwbaar. De waarheid spreken tegen een kind over zijn afkomst, zorgt dat een kind jou kan vertrouwen

Op de foto’s: boven dit artikel: een kind van een door een anonieme moeder gedoneerde eicel heeft een onzichtbare moeder en moeders kant van de families ontbreekt.
Hieronder: kind kan zich verhouden tot beide ouders en de families van beide ouders.