Een tweet van mij met de strekking “Abortus is een vrouwenrecht en tegelijk is het een beslissing over leven en dood die je heel serieus moet nemen” leidde tot uitnodiging voor De podcast van je leven van de ProLife beweging.
In hoeverre staan we eigenlijk lijnrecht tegenover elkaar? Zijn er ook punten waar we elkaar wel in kunnen vinden? In dialoog met podcast horst Chris Develing ontstond een respectvol gesprek over de hulpverlening aan vrouwen die ongewenst zwanger zijn. We hadden het over moraal en vergeving. Maar ook over hoe de hulp aan vrouwen tekort schiet. Zo waren we het eens over de manier waarop de abortuspil verstrekt wordt, zonder goede begeleiding, waarbij de vrouw alleen staat terwijl zij haar door de pil opgewekte miskraam heeft.
Consequenties
Voor mij als systemisch begeleider en opleider van therapeuten, is duidelijk dat in het maatschappelijk debat de emotionele en systemische consequenties van abortus teveel buiten beschouwing blijven. Abortus wordt gepresenteerd als een medische ingreep zonder echt stil te staan bij het leven dat afgebroken wordt. Ieder prematuur overlijden heeft immers consequenties voor een gezin: het is een kind dat niet geboren wordt. Een kind dat erbij hoort, dat een plek heeft en om wie gerouwd wordt. Bij abortus raakt die rouw vaak bevroren omdat vrouwen vast zitten in hun schuldgevoel.
Betere hulp
Ik vind dat die hulp heel anders vorm gegeven moet worden. In mijn ogen zou dat er als volgt uitzien: Er worden drie mogelijkheden aangeboden aan ongewenst zwangere vrouwen, die kunnen kiezen uit:
- Onbevooroordeelde hulp bij het maken van een keuze.
- Hulp bij het praktisch vormgeven van een leven met een onverwacht kind. Zeker alleenstaande vrouwen kunnen hulp nodig hebben bij het vinden van huisvesting, financiën, babyspullen en hebben belang bij coaching in het eerste jaar.
- Abortus met voorafgaand, tijdens en na afloop emotionele begeleiding en na afloop specifiek aandacht voor rouwverwerking.
Beluister hier de podcast.
De Tweet
De ’tweet’ op X waardoor ik uitgenodigd ben voor De podcast van je leven:
OVER ABORTUS
Laten we elkaar niet gaan wijsmaken dat abortus geen consequenties heeft. Voor mij staat de keuze van de moeder voorop. Zij beslist. Zij mag beslissen over leven en dood van de foetus in haar buik. Zij bepaalt. Ik ben ervoor om te zeggen dat een moeder het recht heeft om haar ongeboren vrucht te vermoorden. Dat is feitelijk wat er gebeurt. Als ze niet zou ingrijpen, zou er een kind geboren worden. Nu wordt dat kind niet geboren. De moeder heeft het recht om dat te doen. Haar leven gaat voor het ongeboren leven. Aan de moeder (en vader) die deze beslissing neemt, moeten we hulp aanbieden om te rouwen om het kind dat ze nooit kreeg. Downplayen wat er gebeurt, veroorzaakt schade. Het leidt tot het ontkennen van het systemisch en psychisch leed voor zowel de ouders als de broers/zussen van het niet geboren kind. Daarom ben ik tegen ‘het is maar een klompje cellen’ of ‘abortus is gezondheidszorg’. Dat hebben we lang genoeg gedaan. Met gestolde rouw en emotioneel ontoegankelijke ouders als gevolg. Als je niet aan kunt zien hoe een foetus eruit ziet op het moment dat je die aborteert, kan je misschien beter geen abortus plegen. Door zo heftig te reageren, laat @wiepau zien dat ze gewoon niet helder heeft dat ze eigenlijk zelf grote moeite heeft met abortus. Anders had ze de ballen om te zeggen: “Ja, zo ziet de ongeboren vrucht eruit. Die vrucht weghalen staan we toe, ook al is het een uiterst pijnlijke ervaring voor alle betrokkenen.”
Wat vooraf ging
De tweet waarop ik reageerde van Wieke Paulusma van D’66, de partij die de champagne open trok toen de kamer besloot dat vrouwen bij de huisarts de abortuspil konden krijgen.
Ondanks het serieuze onderwerp hebben Chris Develing en ik ook gelachen.